Nasze główne produkty: aminowy silikon, silikon blokowy, hydrofilowy silikon, cała ich emulsja silikonowa, napięcie w otaczaniu wcierania, odpychanie wodne (wolne od fluorowe, węgiel 6, węgiel 8), Demin Myanie chemikaliów (ABS, enzym, spandex obrońcy, mangan), więcej szczegółów prosimy o kontakt: Mandry +8686618619 (whatspp, whatspp)

Dyspergatorzy, znane również jako super dyspergatory, są specjalnym rodzajem środka powierzchniowo czynnego charakteryzującego się ich strukturą molekularną, która zawiera dwie grupy o przeciwnej rozpuszczalności i polaryzacji. Jedną z nich jest krótsza grupa polarna, zwana grupą hydrofilową, która ma strukturę molekularną, która z łatwością orientuje na powierzchni materiału lub na interfejsie dwóch faz, zmniejszając w ten sposób napięcie międzyfazowe i zapewniając doskonałe efekty dyspersji w wodnych systemach dyspersji.

Rodzaje dyspergantów stosowane w wodnych dyspersjach pigmentowych:

1. Dyspergatanty nieorganiczne, takie jak estry polifosforanowe, krzemiany itp.

2. Organiczne dyspergatory małych cząsteczek, takie jak polietera alkilowa lub anionowe środki powierzchniowo czynne typu fosforanowego.

3. Super dyspergatory, takie jak poliakrylan sodu i kopolimery akrylowe (metakrylowe).

Tradycyjne dyspergatory stają przed pewnymi ograniczeniami w strukturach molekularnych: grupy hydrofilowe nie wiążą się silnie z powierzchniami cząstek o niskiej polarności lub powierzchniach niepolarnych, co prowadzi do desorpcji i ponownego flokulacji cząstek po dyspersji; Grupy hydrofobowe często nie mają wystarczającej długości łańcucha węgla (ogólnie nie przekraczające 18 atomów węgla), co utrudnia zapewnienie odpowiedniej przeszkody w nieczynych systemach dyspersji w celu utrzymania stabilności. Aby przezwyciężyć te ograniczenia, opracowano nową klasę super dyspergantów, która wykazuje unikalne efekty dyspersji w systemach nieczyniowych. Ich główne cechy obejmują: szybkie i dokładne zwilżanie cząstek; Znacząco zwiększyła zawartość cząstek stałych w materiałach mielenia, oszczędzając sprzęt do przetwarzania i zużycie energii; oraz jednolita dyspersja o dobrej stabilności, co powoduje znacznie lepszą wydajność końcowego zastosowania systemu dyspersyjnego.

Wspólnymi rodzajami super dyspergantów stosowanych w wodnych dyspersjach pigmentowych są dyspergatory polielektrolitów i dyspergantów niejonowych. Ich struktury mogą obejmować losowe kopolimery, kopolimery przeszczepu i kopolimery blokowe. Struktura super dyspergantów składa się z dwóch części:
Grupy kotwiczące: Często znajdowane grupy obejmują -R2N, -R3N+, -COOH, -COO-, -SO3H, -SO2-, -PO42-, Poliamins, poliole i polieetry. Mogą one tworzyć wiele punktów zakotwiczenia na powierzchni cząstek poprzez różne interakcje energetyczne, zwiększając wytrzymałość adsorpcji i zmniejszając desorpcję.
Solwatowane łańcuchy: Typy typowe obejmują poliestry, polieetki, poliolefiny i poliakrylan. Można je podzielić w oparciu o polaryzację: łańcuchy poliolefin o niskiej polaryzacji; łańcuchy poliestrowe lub poliakrylanowe o średniej biegunowości; i silnie polarne łańcuchy polieter. W pożywkach dyspersyjnych o dopasowanych polaryzacji solwatowane łańcuchy wykazują dobrą zgodność z pożywką dyspersyjną, przyjmując stosunkowo rozszerzone konformacje, tworząc wystarczająco grubą warstwę ochronną na stałych powierzchniach cząstek.

Wybór super dyspergantów:

Wybór rozważa przede wszystkim dwa czynniki:

1. Właściwości powierzchniowe cząstek pigmentowych: obejmuje to polaryzację powierzchniową, charakterystykę kwasowo-zasadową i grupy funkcjonalne.

-W przypadku pigmentów nieorganicznych o silnej polarności powierzchniowej i niektórych pigmentach organicznych wybierane są super dyspergatory, które mogą tworzyć jednopunktowe grupy funkcjonalne za pomocą interakcji dipol-dipol, wiązanie wodorowe lub wiązanie jonowe.

- W przypadku większości pigmentów organicznych i niektórych pigmentów nieorganicznych o niskich powierzchniach polaryzacji, super dyspergatory z wieloma grupami funkcjonalnymi kotwicowymi są stosowane do zwiększenia ogólnej wytrzymałości adsorpcji.

- Pigmenty organiczne często wymagają super dyspergantów i należy zachować ostrożność, aby zapewnić zgodność między żywicą a dyspergantem. Słabo kompatybilne dyspergatory powodują zwinięte rozszerzone łańcuchy, co prowadzi do cieńszych warstw adsorpcji i niskich efektów przeszkód sterycznych.

- Ogólnie rzecz biorąc, super dyspergatory z grupami kotwiczącymi są skuteczne na kwaśnych pigmentach, podczas gdy te z grupami kwaśnymi działają lepiej na podstawowych pigmentach.

2. Polaryzacja pożywki dyspersyjnej i jego rozpuszczalność solwatowanych segmentów łańcucha: Na sprawność dyspersji dla każdego pigmentu wpływają interakcje między pigmentem, roztworem żywicy i dodatkami. Rozpuszczalnik odgrywa znaczącą rolę, szczególnie pożywkę dyspersji, która wpływa na mobilność i dyspergowalność cząstek pigmentu. Aby upewnić się, że super dyspergator zapewnia odpowiednią stabilność przestrzenną cząstek pigmentu w roztworach wodnych, solwatowane segmenty łańcucha muszą przyjmować wystarczająco rozszerzone konformacje w podłożu. Dlatego konieczne jest wybór łańcuchów rozpuszczalników, które są wysoce kompatybilne z roztworem wodnym.

Identyfikacja super dyspergantów:

Super dyspergatorzy wykazują lepszą aktywność dyspergującą. Przy tej samej lepkości przetwarzania mogą znacznie zwiększyć zawartość pigmentu w zawiesinie, zwiększając w ten sposób wydajność przetwarzania lub mogą obniżyć lepkość zawiesin o tej samej zawartości pigmentu. Sama właściwość może rozróżniać dyspergatory o wysokiej masie cząsteczkowej od dyspersji o niskiej masie cząsteczkowej. Eksperymenty z trudną do rozdzielczości sadą czerń mogą łatwo podkreślić to rozróżnienie. Niskie dyspergatorzy molekularne często starają się osiągnąć skuteczną dyspersję przy wysokich stężeniach czarnych węglowych z powodu niewystarczającego zwilżania, co prowadzi do słabej dyspersji i lepkości gnojowicy. Natomiast super dyspergatorzy skutecznie rozwiązują ten problem.

Super dyspergatorzy wykazują lepszą stabilność przechowywania. Kolorowe pasty wytwarzane z super dyspergantami utrzymują dobrą stabilność przechowywania przez dłuższe okresy, podczas gdy paste wykonane z dyspergatorów o niskiej masie cząsteczkowej często wykazują słabą stabilność, szczególnie w ramach testów cyklicznych termicznych, co prowadzi do łatwej ponownej flokulacji lub agregacji.

Ponieważ super dyspergatorzy wykazują właściwości podobne do żywicy, z masami cząsteczkowymi osiągającymi lub przekraczającymi właściwości żywic powlekania, ta cecha jest łatwym sposobem identyfikacji. Próbkę dyspergatora można wysuszyć w piekarniku; Jeśli pozostałość tworzy stałą folię żywiczną, jest ona identyfikowana jako dyspergator o wysokiej masie cząsteczkowej. Należy zauważyć, że standardowe super dyspergatory dają jasnożółtą lub żółtą folię żywiczną po wysuszeniu. Jeśli pozostałość tworzy przezroczystą, kruchą folię, może jedynie wskazywać na zmodyfikowaną żywicę akrylową, która, jednocześnie wykazując pewien efekt rozproszenia, nie można zaklasyfikować jako dyspergatora o wysokiej masie cząsteczkowej.

Zastosowanie super dyspergantów:

Aby osiągnąć optymalne efekty dyspersji, zastosowanie super dyspergantów ma kluczowe znaczenie. Jeśli chodzi o kolejność dodawania, w przypadku pigmentów nieorganicznych w żywicach polarnych zawierających aktywne grupy funkcjonalne, można je dodać przed lub po żywicy bez znaczącego wpływu, ponieważ żywica odgrywa ważną rolę. Jeśli jednak żywica nie ma aktywnej funkcjonalności, zaleca się najpierw dodanie pigmentu, a następnie dyspergatora i wreszcie żywicy.

Ilość dodanego dyspergatora jest zwykle określana na podstawie charakterystyki powierzchni pigmentu, w szczególności jego właściwości kwasowo-zasadowych, powierzchni właściwej i kształtu. Optymalna wartość jest często ustalana w celu osiągnięcia gęstej monomolekularnej warstwy adsorpcyjnej na powierzchni cząstek pigmentowych. Nadmierne kwoty mogą zwiększyć koszty i wpłynąć na jakość produktu, podczas gdy niewystarczające kwoty mogą nie osiągnąć pożądanego efektu dyspersji. Każdy pigment ma specyficzną optymalną wartość stężenia w określonym układzie dyspersyjnym, na który wpływ ma powierzchnia właściwa, wchłanianie oleju, gniazdo, czas mielania piasku i charakterystyka żywicy z piaskiem; Stąd użycie musi być odpowiednie i ustalone na podstawie powtarzających się prób.